Pożegnanie.

    Przepraszam. Znowu. Chyba zasługujecie by poznać prawdę.  Zapraszam.

    Totalnie mnie zamurowało. Poważnie, czułam się całkowicie sparaliżowana, nie mogłam poruszyć choćby najmniejszym mięśniem mego ciała, jakbym dopiero co zobaczyła bazyliszka. Stałam, nie bacząc na upływające sekundy, czas jakby stanął w miejscu. Nagle przed oczami zobaczyłam wszystkie wspomnienia z nim związane, minuta po minucie zaczęłam sobie zdawać sprawę, jak bardzo mi za nim tęsknię. Jak bardzo brakuje mi jego szczerego uśmiechu, jego oczu. Był dla mnie jak ojciec, starszy brat, którego nigdy nie miałam. Ochraniał mnie. Dokonał złego wyboru, gorycz zasłoniła mu oczy, lecz tak naprawdę nigdy nie chciał mnie zranić. Szkoda, że zrozumiałam to tak późno. Mogłam go uratować. 

    - Luke.

   

    Łzy zaczęły mi lecieć ciurkiem, nie kontrolowałam ich. Nagle coś we mnie pękło, chciałabym móc podbiec do niego, wtulić się w jego silne ramiona, powiedzieć to, co w sobie dusiłam od dawna : jego śmierć to moja wina, wybaczyłam mu, ale nie potrafię wybaczyć samej sobie. Delikatnie podniósł kącik ust, odkrywając kawałeczek idealnie białych zębów, leciutko przy tym marszcząc czoło, wyraźnie czymś zmartwiony. Jego piękne, błękitne oczy błyszczały jasno, jakby odzyskiwały dawny blask po opuszczeniu Władcy Czasu. Pierwsze, co zauważyłam, był fakt, że sporo stracił na wadze - jego niegdyś idealnie skrojone ciało teraz przypominało wyglądem anorektyka, a ciemna, mocno wytarta koszulka wyglądała na parę rozmiarów za dużą. Włosy mu mocno ściemniały, ze słomianego do ciemnego blondu, jednak nie to najbardziej mnie przeraziło. Jego ręce, całe poharatane, ze śladami od noża. Zaczęłam się obawiać, że samookalecza się, jednak od razu odrzuciłam tę myśl. Ślady wyglądały jakby były zadane przez kogoś innego, obcego, pełnego furii.

    - Annabeth, nie musisz się już o mnie martwić - powiedział cicho, przychodziło mu to z trudem. Gdy spostrzegł, na co się patrzę, starał się jak najbardziej je przysłonić, zaczął bagatelizować sprawę. 

    - Twoje ręce...

    Zaczęłam się jąkać, jednak w jednej chwili przestało to być dla mnie ważne. Podbiegłam do niego i mocno wtuliłam się w chude ramię. Stracił na sile, ledwo stał na nogach, jednak sprawiał wrażenie uradowanego. 

    - Udusisz mnie dziecino - starał się brzmieć groźnie, jednak nie wychodziło to mu. - Też się cieszę, że cię widzę. Brakowało mi ciebie. Ja... Nie sądziłem, że znowu się spotkamy. Jest mi tak przykro. 

    - Czemu jest ci przykro? - puściłam go i delikatnie się odsunęłam. Nawet nie starałam się powstrzymać łez. - To wszystko moja wina... Mogłam coś wymyślić, pomóc ci, a nie...

    - Nie kończ. Zrobiłaś, to co musiałaś. Jesteś bohaterką. Ocaliłaś Olimp. Mało brakowało, a bym wszystko zrujnował. Tyle krzywd ci wyrządziłem. Nie rozumiem, dlaczego jeszcze chcesz ze mną rozmawiać. To ja powinien odejść, nie Percy - westchnął cicho, jeszcze bardziej się ode mnie odsuwając. - Przepraszam. Przepraszam. Przepraszam! 

    - Luke... - szepnęłam, sparaliżowana z bezsilności. - Myślałam, że nie żyjesz... Nie chcę cię stracić ponownie.

    - To i tak przesądzone. Wybłagałem Minosa, który był mi winny przysługę, bym mógł powrócić na ten świat, ostatecznie zakończyć coś, co sam zacząłem. 

    Zaczęłam się domyślać, co ma na myśli. Spojrzałam w jego smutne oczy, szukając jakiegoś zaprzeczenia, jakiegoś znaku, który rozwiałby moje obawy. Nie dostrzegłam niczego. 

    - Nie możesz tego zrobić! - zaczęłam krzyczeć, miotać się z bezsilności. - Na pewno jest jakiś inny sposób, by go uratować... Nie mogę cię znowu stracić z mojej winy! Ja...

    - Cii... Nie płacz... Wszystko będzie dobrze. Odzyskasz Percy'ego. A ja nie będę musiał żyć ze świadomością, że gdybym wcześniej przeciwstawił się Kronosowi, Perseusz nie porwałby go. Musisz pozwolić mi odejść. Nie znajdę dla siebie miejsca. Będę wyrzutkiem, zdrajcą. Tak będzie lepiej dla wszystkich. Kocham cię i to się nie zmieni. Jednak wiem, że to, co czujesz do Percy'ego jest silniejsze niż cokolwiek. Pozwól mi spełnić mój ostatni obowiązek i spowodować, że będziesz szczęśliwa. 

    

    W głębi serca wiedziałam, że nie ma innego wyjścia by przywrócić Percy'ego. Uśmiechnęłam się przez łzy i po raz ostatni przytuliłam się do Luke'a, starając się zapamiętać każdy szczegół jego ciała. Uścisnął mnie mocno, starając się mi dodać otuchy, jakbym to ja jej potrzebowałam. Będzie mi tego brakowało. Jednak zdołałam z siebie wykrztusić ostatnie słowa : 

    - Nigdy o tobie nie zapomnę. 

    - Obiecujesz? 

    - Obiecuję. 

   Obserwowałam jak powoli odchodzi. Gdy był już daleko, tak że ledwo go dostrzegałam, odwrócił się i szeroko uśmiechnął. Poczułam, że to było nasze ostatnie spotkanie. Takiego go zapamiętam : uśmiechniętego, silnego chłopaka, dla którego nie ma nic ważniejszego niż przyjaźń. 

Przepraszam.

Przepraszam.

    Wiem, że już dosyć długo czekacie na nowy rozdział. Doskonale sobie z tego zdaję sprawę. Ale, wybaczcie mi proszę, na razie cierpię na brak weny, uniemożliwiającą napisanie czegokolwiek, co nadawałoby się do pokazania światu. Heh, światu, tego nawet nie ujawniłabym mrówce chodzącej po parapecie. Taka prawda.

    Przez bite dwie godzony siedziałam nad komputerem, stukałam w tę głupią klawiaturę, co chwilę klikajac delete, delete, delete.... Każde zdanie brzmiało pusto, bez sensu, a o poprawności gramatycznej i stylistycznej już nie wspominając. Wściekałam się, miałam ochotę wszystko rzucić, a po chwili złości znowu wracałam do pisania, choc stawało sie to dla mnie coraz bardziej frustrujące. Nawet nie wiecie jaką frustrację przeżywa osoba,  uważana za najmądrzejszą, najsprytniejszą i najlepiej posługującą się starożytną greką (nawet jeśli ona tak o sobie nie myśli), która nie potrafi napisać jakiegoś durnego rozdziału. Ups.

    Więc mam nadzieję, że nie nadużywam waszej cierpliwości, przeciągając dodanie nowgo rozdziału. Ale zrozumcie, heros też człowiek. Może wydawać się to dziwne, ale my też odczuwamy, męczymy się, przeżywamy różne emocje (co chyba najlepiej widać po mnie i po mojej reakcji na odejście Percy'ego), śpimy, ale też mylimy się, popełniamy błędy, czego też jestem dobrym przykładem. Sami chyba wiecie, że projektowanie Olimpu, pokonywanie pozostałości armii Kronosa, nauczanie Starożytnej Greki, wypełnianie przeróżnych misji, bycie grupowym Domku Nr 6, a dodatkowo spełnianie roli dziewczyny najsłynniejszego herosa obecnych czasów, co wiąże się z ratowaniem go z różnych opresji, jest dosyć męczące. A może nie wiecie.  A i jednocześnie chciałabym podziękować za to, że blog w zeszłym tygodniu przekroczył liczbę 1000 odwiedzin. Dziękuję!

Na zakończenie dodaję jedynie moje stare rysunki z Percym, kiedy jeszcze mogłam się cieszyć jego obecnością. Nie to, co teraz.

Dziewczyna na Olimpie

- Nie jesteś słaba. Jesteś najsilniejszą osobą jaką znam. Nie zapominaj o tym. 

    Pomimo tego, że Thalia musiała pójść już parę godzin temu, jej ostatnie słowa wypowiedziane do mnie, ciągle brzmiały mi w głowie. Gdy córka Zeusa tylko dowiedziała się, na co Percy się zdecydował, jak najszybciej udała się do mnie, nie wysilając się na litość, bo dobrze wiedziała, że nie potrzebuję, by ktoś się nade mną litował. Ścisnęła mnie mocno i pozwoliła, bym wypłakała się na jej ramieniu, powiedziała wszystko, co ostatnio ciążyło mi na sercu, powoli czując się coraz lepiej. Jednak jedynie nie byłam w stanie opowiedzieć jej o moim zaproszeniu na Olimp, gdzie bogowie zapewne chcieliby mi podziękować za uratowanie Afrodyty z rąk Perseusza. Tiaa... Miałam jeszcze tydzień, by zdecydować się, czy to zaproszenie przyjąć. Na Olimpie i tak ostatnio całkiem często bywam, ze względu na zadanie, jakie mi wyznaczono - ponowne zaprojektowanie królestwa bogów.

  Obawiam się tego dnia. Gdy bogowie nagle zaczną mi dziękować i wychwalać odwagę Percy'ego, jego poświęcenie, nie chciałabym się nagle rozkleić, gdyż to nie przystoi córce Ateny. Już wyobrażam sobie karcące spojrzenie mamy, gdyby zobaczyła, jak się do niego przywiązałam, jak trudno mi bez niego żyć. Nie byłaby ze mnie zbytnio dumna, gdy dowiedziała się, jak naprawdę sprawy się mają. Jako bogini mądrości i strategii chciałaby, by jej dzieci były równie silne, samodzielne, inteligentne jak ona sama, by wykazały się swoją odwagą, umiejętnością logicznego myślenia i samowystarczalnością. Już na samym początku nie pochwalała mojej przyjaźni z Percym, głównie dlatego, że twierdziła, że jego lojalność wobec przyjaciół nas zgubi. Zaakceptowała go dopiero gdy ocalił Olimp, ale i tak zagroziła mu, że jak mnie zrani, słono za to zapłaci. Chłopak chyba zdał sobie sprawę, że moja matka jest najgorszym przeciwnikiem, jakiego można mieć, bo o ile tacy bogowie jak Ares działają impulsywnie, nie zastanawiając się nad tym, co robią, to ona dokładnie przemyśli każdy krok, nie dając ponieść się emocjom, zaatakuje w odpowiednim momencie, nie biorąc pod uwagę porażki.


    Chciałabym udowodnić Afrodycie, że się myliła co do mojej osoby. Już dawno obiecała mi, że ,,urozmaici'' mój związek z synem Posejdona, powodując najrozmaitsze historie, starając się sprawdzić, jak dużo wytrzymamy. Mam jedynie nadzieję, że to całe jej zniknięcie nie było częścią jej planu, mającego na zadaniu rozłączyć nas ostatecznie. Jeśli jednak tak było, trzymajcie mnie, bo inaczej przy naszym następnym spotkaniu dojdzie do rękoczynów...

    Chciałabym jej również udowodnić, że dziewczyna potrafi normalnie funkcjonować bez ukochanego, co może w obecnym momencie wychodzi mi słabo, ale obiecuję sobie poprawę. Niech bogini miłości i piękna zobaczy, że dziewczyny są nie tylko ładne, śliczne i niewinne, ale umieją walczyć, stawiać czoło różnym przeciwnością losu, że prawdziwa kobiecość nie jest ukryta w ubraniach, ale w jej charakterze. Jako blondynka, musiałam się dużo bardziej napracować, by inni docenili moją inteligencję, nie bacząc na stereotyp głupiutkiej blondynki. Interesuję się architekturą, starożytną greką, potrafię się całkiem dobrze posługiwać się bronią, nauczam w Obozie Herosów i wielokrotnie wyruszałam na misje. Jakiś problem?
 
    Możecie mnie wyśmiać, ale owszem, czuję się feministką i będę się bronić jak lwica, gdy tylko ktoś odważy się zaatakować kogoś, kogo kocham. Dziewczyna nie oznacza słabsza.

                                                                      ***

   Zdecydowałam się jednak zawitać na Olimpie. Nie pozwolę, by jakoś drugorzędna bogini niszczyła mi życie. Niestety jedynym problemem, by pozostać silną i niezwyciężoną, są moje wahania nastrojów. Jednego dnia mega szczęśliwa, drugiego topię się we łzach. To faktyczne może sprawiać problem, gdy nagle wybuchnę płaczem, starając się udowodnić,  jaka to jestem silna.

   Zaraz potem przeszukałam cały pokój, wytrwale poszukując choć jednej złotej drachmy, by wysłać wiadomość iryfonem do Hermesa, boskiego posłańca, by przekazał Dwunastce Olimpijskiej o moim wizycie na Olimpie. Zostałam zaproszona na dwudziestego marca. Chciałam się należycie przygotować, dlatego postanowiłam z powrotem zacząć nauczać starożytnej greki, by sprawdzić jak długo potrafię wytrzymać, nie myśląc o Percym.
                                                             

    Dwa dni później obudziłam się cała zlana potem. Ciągle widniały mi obrazy z mojego koszmaru. Byliśmy oddzieleni szklaną szybą, a on nawoływał moje imię. A ja go nie słyszałam. Pomimo tego, że byliśmy tak blisko, czułam, jakbyśmy byli oddaleni od siebie o tysiące mil. Krzyczał, bił w szybę, próbując zwrócić na siebie moją uwagę. A ja jedynie przelotnie spojrzałam na niego, głupio się uśmiechając, zarzuciłam szal na szyję i odeszłam. Będąc kilkadziesiąt metrów od niego, nagle uświadomiłam sobie, kto stał za tą szybą. Nastąpiła we mnie diametralna zmiana, stałam się z powrotem sobą. Chciałam jak najszybciej zawrócić, przeprosić go, a wtedy usłyszałam rozrywający krzyk, pełen bólu. Nogi miałam jak ze stali, uniemożliwiły mi całkowicie jakikolwiek ruch. Mogłam  jedynie słuchać, jak Percy cierpi, błagając mnie o pomoc. Łkając, wymawiał moje imię, aż nagle zamilkł. Niespodziewanie moje nogi wróciły do normalnego stanu, więc jak najszybciej pobiegłam do tego miejsca. Nie było go tam. Jedyne, co po nim pozostało, to jego wisiorek z kamykami, jeden na każdy rok spędzony w Obozie Półkrwi.
 
    Chwilę później się obudziłam. Zdałam sobie wtedy sprawę, że to ja doprowadziłam do jego śmierci. To ja spowodowałam, że musiał się zamienić z tym prawdziwym Perseuszem. Powinnam była wymyślić coś innego, pokombinować trochę, a nie przystawać na propozycję tego oszusta. Powinnam była powstrzymać Percy'ego. Ale tak szczerze, czy coś by go zatrzymało przed uratowaniem świata?

    Gdy tylko wyszłam z domku, gotowa na spotkanie z bogami, Chejron przywitał się ze mną i zaprosił na filiżankę herbaty przed podróżą.

    - Annabeth, dziecko drogie, wcale nie musisz tego robić - powiedział z troską.
    - Dziękuję za troskę, ale ja chcę tam pojechać. Chcę by bogowie wyjaśnili mi, dlaczego za ich głupotę, Percy musiał odejść - odwarknęłam, zdziwiona tym, że Chejron nie rozumie, jak dla mnie ważna jest ta wizyta.
    - Nie gniewaj się na mnie. Bogowie nie są winni całemu złu na tym świecie.
    - Jeszcze ich bronisz? To oni odpowiadają za śmierć Luke'a. To przez nich nastąpiła ta cała wojna. To przez ich głupotę i arogancję wielu półbogów żyło bez świadomości, kim naprawdę są! Thalia prawie umarła z ich winy! Tylu herosów poległo broniąc ich głupiego królestwa! A ty jeszcze stoisz po ich stronie! - wykrzyczałam mu prosto w twarz, czując narastającą we mnie złość.
    - Annabeth, proszę...

    Nie dałam mu dokończyć. Chwyciłam swój podróżny plecak i natychmiast wybiegłam z Wielkiego Domu, starając się zignorować fakt, jak bardzo go zraniłam. W końcu zrozumiałam, co kierowało Lukiem, gdy zdecydował się przejść na stronę wroga. Zawiść, chęć pokazania bogom, że nie mogą nami pomiatać. Nie wiedząc dlaczego, pobiegłam z powrotem w stronę Domku Ateny. Otworzyłam swój kufer i wyrzuciłam z niego wszystkie ubrania, nie dbając o to, gdzie upadną. W końcu to znalazłam. Pamiętnik Luke'a. Naprędce wrzuciłam go do wewnętrznej kieszeni i skierowałam się do wyjścia z Obozu.

    Gdy tylko znalazłam się na Long Island, odetchnęłam z ulgą. Zaczęłam oddychać tym brudnym nowojorskim powietrzem i poczułam się tak jakoś normalnie. Jakby nie trapiły mnie żadne problemy, jakbym była zwykłą nastolatką. Jednak zaraz potem przypomniałam sobie prawdziwy cel mojej wizyty w Nowym Jorku i zaczęłam szukać jakieś wolnej taksówki, która zabrałaby mnie do Empire State Building.

    Gdy tylko weszłam do budynku, skierowałam się do odźwiernego.

    - Jestem umówiona z bogami na Olimpie.
    - Panienko, tu nie ma żadnego Olimpu. Zmykaj, chyba że mam wezwać ochronę - odpowiedział, nawet nie patrząc na mnie, ciągle czytając gazetę.
    - To ja. Annabeth.
    - O, najmocniej przepraszam, to zmienia postać rzeczy. Musisz poczekać, aż wszyscy ludzie sobie pójdą.

    Chwilę później zaprowadził mnie do windy, wcisnął ukryty guzik sześćsetnego piętra i życzył powodzenia. Nagle poczułam wszechogarniający strach. Co jeśli bogowie zaprosili mnie, by mnie skrzyczeć za zbyt powolne działanie? Co jeśli tak naprawdę chcą mnie jedynie poinformować, że mogłam zadecydować inaczej? A jeśli to był tylko podstęp, mający na celu sprawdzenie, jak silna jestem?

    Wyszłam z windy i mnie zatkało. On tam stał. Nie, to niemożliwe. Przecież on nie żyje. 

Maska, która zamiast chronić, osłabia. Maska emocji.

    Wybaczcie, że tak długo byłam nieaktywna, ale sami najlepiej pewnie wiecie, co znaczy egzystować bez ukochanej osoby u boku. Bo właśnie tak się teraz czuję.

     Wiem, że minął długi okres czasu, odkąd po raz ostatni napisałam cokolwiek. Lecz zaraz po tym, jak Percy... jak Percy zdecydował się poświęcić, nie byłam zdolna do czegokolwiek. Ręcę mi trzęsły, tak bardzo, że przedmioty wypadały mi z dłoni, a ja tylko stałam w osłupieniu, słuchając brzdęku uderzenia książek o podłogę, dżwięku odłamków szkła rozbryzgujących się na drewnianych deskach. Chciałam jak najszybciej wrócić do nauczania starożytnej greki, byle by nie pokazać pozostałym, jak słaba jestem bez niego. Jednak już na początku lekcji, gdy któryś z synów Apolla, zapytał, gdzie jest Percy, bo chciałby nauczyć się posługiwać mieczem, wybuchłam płaczem i jak najszybciej wybiegłam z zajęć, starając się nie patrzeć na zdziwione i zakłopotane spojrzenia uczniów, widzących, jak ich nauczycielka nagle wynosi się z sali. Skryłam się w domku numer trzy, mając nadzieję, że tutaj go znajdę, choć w głębi serca wiedziałam, że go tam nie będzie.

    Chejron znalazł mnei, gdy już zmierzchało. Powiedział, żebym się nie przejmowała, bo gdy tylko zauważył moje zniknięcie, wytłumaczył uczniom, że bardzo przeżywam rozstanie z Percym i poprosił ich, by nie rozpowiadali na Obozie, co dzisiaj zaszło. Postarał się, by dzień przebiegał normalnie, zastępując mnie na zajęciach, tłumacząc moją niedysponowalność ogromnym bólem głowy, na co odetchnęłam z ulgą, gdyż nigdy nie chciałam wywołać paniki.

    Muszę się Wam do czegoś przyznać. Nie przychodzi mi to łatwo, ale muszę to powiedzieć. Boję się. Okropnie się boję. Co jeśli on już nigdy nie wróci? Co jeśli jak się obudzę w środku nocy i spojrzę na bezchmurne gwaździste niebo, ujrzę go, z jego charakterystycznym uśmiechem, zastygłym na wieki, zdając sobie sprawę o porażce? Co jeśli gdy po latach spotkam Perseusza, rzucę się na niego, wyrzucając z siebie wszelkie emocji, tak skrzętnie ukrywane mijającymi dniami, tygodniami, miesiącami, latami? Czy poczuję wtedy tak rzadko spotykaną szczerą nienawiść do kogoś, kto bezwzględnie wykorzystał moją słabość, kto okazał się być bezdusznym oszustem, a ja zwykłą naiwniarą. Nie wiem. Nie wiem, nie wiem, nie wiem!

    Nie umiem nienawidzić. Często tego żałuję, bo czyż nie łatwiej znienawidzić kogoś, kto cię zranił, kogoś, na kogo sądziłaś, że możesz zawsze polegać, kogoś, kogo kochałaś całym sercem? Czy nigdy nie chciałaś, by zapłacił za tysiące wylanych łez, za poczucie samotności, wywołane brakiem jego obecności, wsparacia, zrozumienia? Czy nie pragnęłaś nigdy zemsty? Bo ja jak bardzo bym chciała, nie potrafiłabym. Nie umiem nienawidzić. Po prostu. Nie umiem. Wszyscy mówią, jak to nie przejmują się opiniami innych na swój temat, sprawiając wrażenie obojętnych. Jak dla mnie, jest to tylko poza, taka maska, pod którą ukrywają swoje prawdziwe emocje, starając się ukryć przed całym światem, co naprawdę czują, ukryć, jak bardzo są słabi. Czy postępują słusznie? Nie wiem. " Wiem, że nic nie wiem" cytując greckiego filozofa, Sokratesa.

    Powinnam być silna. Od dawna mówili mi, jaka powinnam być. Gdy w wieku siedmiu kat uciekłam z domu, poczułam się w końcu wolna, wolna jak nigdy dotąd; mogłam robić, co mi się rzywnie podobało, nie słuchając nikogo - tak było aż do poznania Thalii i Luke'a. Wtedy po raz pierwszy utraciłam tę prawdziwą wolność, pomimo tego, że i tak miałam dużo swobody. Gdy tylko dotarliśmy od Obozu Heresów,  gdzie zaczęły się lekcje z Chejronem, treningi sztuk walki, narzucając mi, że muszę zostać greckim herosem,w całym tego słowa znaczeniu. Nigdy nie mogłam chcieć inaczej, gdyż zawsze spotykało się to z dużą krytyką osób zewnętrznych. Więc trenowała , trenowałam i jeszcze raz trenowałam, udawając, że jestem szczęśliwa. Jednak, gdy tylko zostawałam sama, przeważnie nie mogąc zasnąć, zaczęły mnie nachodzić wspomnienia życia z ojcem, życia, które zdecydowałam się zostawić. Zaczęłam żałować, choć w głębi serca wiedziałam, że tak było lepiej. Rozłąka dobrze nam zrobiła.

                                                                           ***

    Jakiś czas temu przeczytałam pewne zdanie, które mocno zapadło mi w pamięć. "You should never fall in love, because everything that falls, gets broken". Ja upadłam. Bez Percy'ego jestem nikim. I nie wiem, czy kiedykolwiek powstanę.

Złamane serce nie umie pisać o niczym, z wyjątkiem siebie.

     Percy...Percy...Percy...

    Ktoś kiedyś powiedział, że nie trzeba być samym, by być samotnym. A teraz wiem, co miał wtedy na myśli.. Odpowiedzcie sobie sami, czy można żyć, nie żyjąc...
                                                                   
    Wątpię, czy mogłabym w obecnym stanie kontynuować opowieść. Lecz może chcielibyście dowiedzieć się czegoś o mnie, jaka naprawdę jest Annabeth? Choć sama cały czas zadaję sobie to pytanie.

    Margaret Laufeyson (blog : http://mara-charles.blogspot.com/ ) nominowała mnie do Liebster Blog Award 2014, prosząc bym odpowiedziała na zadane przez nią pytania. Zanim zacznę, chciałabym jej serdecznie podziękować, za wsparcie, jakie mi okazała. Jedyne, co mam zrobić w zamian, to nominować jedenaście innych blogów i im również zadać jedenaście własnych pytań. Jednak jednocześnie nauczając starożytnej greki, ucząc się walki, opiekując się moim...moim... przepraszam, moim Glonomóżdżkiem, pokonując pozostałości armii Kronosa, nie mam zbytnio czasu, choć bardzo na tym ubolewam, na czytanie blogów. Więc, jeśli mi pozwolicie, nominuję jedynie cztery, gdyż nie widzę sensu nominowania blogów, których nie czytam.

    Więc o to pytania, zadane przez Margaret :

1. Czy czytasz mojego bloga? Co o nim sądzisz?
   Owszem, czytam i jestem nim zachwycona. Jedynie drobne uwagi co do czcionki, ale i tak główny wątek miłosny przyćmiewa wszystko.
   
2. Co robisz, gdy jest ci smutno?
   Zamykam się w sobie, dając upust emocjom.
   
3. Wyobraź sobie, że jesteś owocem. Jakiego smaku i koloru sok można z Ciebie wycisnąć?
   Byłabym maliną, słodką i niewinną, którą rozgnieść można jednym ruchem. Bywa kwaśna, ostra, lecz ogólnie wszyscy ją lubią. Kolor? Różowy, tylko nie taki zwykły, taki bardziej ciemny, nie zdradzający zawartości. Smak? Tak jak napisałam wcześniej.
   
4. Jesteś dobrym człowiekiem?
   Staram się być, nie zważając na ból, jaki to przynosi w obecnych czasach.
   
5. Skąd pomysł na taką nazwę bloga?
   Czuję ogromną dumę, że jestem córką Ateny i to chciałam pokazać.
   
6. Czego najbardziej nie lubisz robić?
   Widzieć, jak inni cierpią, bo nie potrafiłam im pomóc. Obserwować, jak podjęte przeze mnie decyzje, niszczą mnie od środka.
7. Twoja wizja wymarzonego życia?
    Nie umiem tego teraz stwierdzić, gdyż na razie marzę tylko o powrocie Percy'ego.
   
8. Masz jakieś dziwactwa?
   Jak każdy. Jako jedna z niewielu moich znajomych, obchodzi mnie, jak się inni czują i co o mnie myślą. Po za tym, lubię One Direction, co wiele osób uważa, że uwłacza mojemu intelektowi, który twierdzą, że posiadam.
   
9. Co jest dla ciebie najważniejsze w życiu?
   Miłość. Przyjaźń. Nauka. W tej kolejności.
   
10. Bez czego nie ruszasz się z domu?
    Przeważnie bez telefonu, choć oczywiście i jego zdarza mi się zostawiać w pokoju.
    
11. O co byś poprosiła, gdybyś miała jedno życzenie do złotej rybki?
    Sama nie wiem. Trudno mi szybko podejmować decyzje. Tylko jedna prośba? Chciałabym móc, powiedzieć, że poprosiłabym o powrót Percy'ego, ale byłoby to niezwykle egoistyczne. Są osoby, które dużo bardziej potrzebują tej złotej rybki. 

    Teraz moja kolej na zadawanie pytań, natomiast tym czterem blogom, które zgłosiłam, skomentuje wybrany post, informując ich o nominacji. O to pytania :

1. Co sądzisz o moim pamiętniku, powierniku moich sekretów?
2. Ulubiona postać z jakiejkolwiek przeczytanej postaci?
3. Ulubiony złoczyńca z dowolnego filmu?
4. Do jakiego fandomu należysz?
5. Co chciałabyś zmienić w swoim życiu? 
6. Tolerujesz związki homoseksualne? Jeśli nie, to dlaczego?
7. Czujesz się osobą szczęśliwą?
8. Byłabyś gotowa poświęcić się dla osoby, którą kochasz?
9. Twoim zdaniem, o co naprawdę chodzi w znanym skrócie YOLO (You only live once)?
10. Czy zdecydowałabyś się na dwadzieścia lat szczęścia, wiedząc, że zaraz potem umrzesz? Dlaczego tak bądź nie?
11. Sądzisz, że w życiu liczy się tylko przyjaźń i miłość? Dlaczego tak/nie? 

    Dziękuję Wam, za to, że jesteście. Po prostu.

Utrata tego, co najważniejsze. Miłości.

    Thalia. Percy. Nico. Thalia. Percy. Nico. Thalia. Percy. Nico...

   Moje myśli krążyły jak oszalałe. Słowa Perseusza ciągle spędzały mi sen z powiek, mój mózg pracował jak nigdy przedtem. Obietnica. Myślałam, że już mnie i Percy'ego nic złego nie spotka, skoro udało nam się pokonać Kronosa. Lecz to nagłe zniknięcie Afrodyty całkowicie zmieniło obrót spraw, nikt nie wiedział co począć, a nad niebem wisiała groźba wojny wśród bogów. To, co przekazała mi mama, dodatkowo mnie przeraziło, lecz zmobilizowała do działania. Nie chodziło teraz tylko o pomoc Aresowi, tylko o zapobiegnięcie wojny, którą niedługo Zeus wzniesie, jeśli mu nie przeszkodzimy.

    Nie potrafię tego zrobić. Nie potrafię wybrać między moimi przyjaciółmi. Thalia mnie przygarnęła, gdy miałam zaledwie siedem lat, traktowała mnie jak siostrę, jedyną, jaką kiedykolwiek miałam. Percy zaopiekował się mną potem, choć właściwie można rzec, że to ja troszczyłam się o niego, nie pozwalając mu zginąć przez własną głupotę. Nico... Co mogę powiedzieć? Poznałam go gdy miał jedynie dziesięć lat, choć już wtedy sprawiał wrażenie sporo starszego. Nie dano mu dorosnąć, najpierw stracił matkę, potem z siostrą spędził ponad siedemdziesiąt lat w kasynie Lotos, a potem nagła śmierć Bianci... Straciliśmy wtedy jego zaufanie, lecz jednak później jego plan nas ocalił. Pamiętam, że zawsze pragnął uznania swego ojca, Hadesa. W końcu mu zaimponował, dowodząc armią umarłych.

    Chciałabym móc powiedzieć, że najdalej mojego serca jest właśnie Nico. Przecież spotykam się z Percym, a Thalię traktuję jak siostrę. I jeszcze te pogłoski, że Nico się we mnie durzy... Nie mogłabym mu tego zrobić. Nie mogłabym tego zrobić żadnemu z nich...

  - Wszystko okej? - spytał niespodziewanie Percy, patrząc mi się czule w oczy. - Od tamtej nocy jesteś taka...zamknięta w sobie.

    - Nie, wszystko dobrze - odparłam, nie chcąc go zbytnio martwić. I tak pewnie nie uda mi się tego utrzymać w tajemnicy za długo, zbyt dobrze mnie zna. - Po prostu jestem zestresowana. 

    - Podejdź do mnie, proszę - powiedział, wyciągając do mnie rękę, uśmiechając się tajemniczo.

    Gdy tylko podeszłam, chwycił mnie delikatnie za dłoń, włączając cicho radyjko, które grało spokojną balladę. Drugą położył starannie na moim biodrze, ciągle się uśmiechając. Wtedy zaczęliśmy tańczyć. Jeszcze nigdy nie staliśmy tak blisko siebie. Jaki on jest kochany...

     Tak bujaliśmy się przez około godzinę, mocno przytuleni. Lecz nagle się zatrzymał, marszcząc czoło. 

     - Co się stało? - spytałam niespokojna.

     - Co przede mną ukrywasz? 

     Już chciałam mu przerwać, lecz przyłożył palec na moich ustach. 

     - Nie musisz nic mówić. Jeśli nie chcesz mi o czymś powiedzieć, to znaczy, że masz jakieś swoje powody. Nie będę cię do niczego zmuszał, lecz pamiętaj, że nie jesteś sama. Nie musisz zawsze być idealna. Daj sobie pomóc. 

     - Nie mogę, Percy. Przepraszam.

     - Nie przepraszaj mnie, nie masz za co. Chcę, żebyś wiedziała, że jestem przy tobie. Jesteś najlepszym co mnie w życiu spotkało, nie pozwolę, by ktoś cię skrzywdził. Pamiętaj o tym. 

     Jedyne, co odpowiedziałam, to marne ,,wiem''. A on, widząc moje zakłopotanie, nic nie powiedział, jedynie mocno przytulił. A ja nie potrafiłam spojrzeć mu prosto w oczy.

                                                                              ***

    W pół godziny później byliśmy gotowi do drogi. Spakowałam bagaż podręczny, a sztylet przepasałam przy pasku. Percy czekał już na mnie na dole. Zapłaciliśmy za pokój i wyruszyliśmy. Syn Posejdona zagwizdał głośno na dwóch palcach, wzywając swego wiernego pegaza, Mrocznego. Gdy tylko ten przyleciał, wsiedliśmy na niego i polecieliśmy w stronę góry Otrys, starając się nie myśleć o oczekującym wyzwaniu, jednocześnie wspominając naszą poprzednią wizytę tutaj. 

    Gdy dolecieliśmy, od razu coś zwróciło moją uwagę. Było tu... jakby inaczej niż ostatnim razem. Percy chyba też to spostrzegł, bo sięgnął po Orkan. Chwycił moją rękę i razem poszliśmy na szczyt góry. Owszem, siedziała tam zakuta w kajdany Afrodyta. Lecz obok niej stał ... Nie, to niemożliwe. A jednak. 

Perseusz, we własnej osobie. Spojrzał na mnie podejrzliwie, widząc, że nie przyprowadziłam nikogo. 

    - Droga Annabeth, gdzie moje wynagrodzenie? - zapytał.

    - Uwolnij ją, a przyprowadzę ci go. - odparłam, starając się ignorować pytające spojrzenia Percy'ego. 

    - Zapomnij. Zabiję ją tutaj, jeśli nie wywiążesz się z umowy.

    - Wymagasz za wiele - wycedziłam przez zęby. - Nie mogę poświęcić jednego z nich.  

    - Ha, ha - zaśmiał się perliście, pokazując rząd idealnie białych zębów. - Umowa to umowa. Czyżby to ten młodzieniec...

    - Nie pozwolę ci go skrzywdzić! - krzyknęłam, gotowa przysłonić Percy'ego własnym ciałem. Wyglądał na dość skonsternowanego, przecież nie miał zupełnego pojęcia, o co w tym chodzi.  

    - Jakaś ty naiwna, drogie dziecko. Naprawdę sądziłaś, że wypuszczę ją, przed obiecaną nagrodą? Chyba śnisz. 

    Wkurzyłam się. Muszę coś na prędko wymyślić, bo inaczej zamorduje całą naszą trójkę. Jedyne, co mi przyszło na myśl, to gra na czas.  

    - Powiedz, Perseuszu, po co ci to? Żeby się zemścić na Olimpie? Wojna wśród bogów nic ci nie da. Porwałeś ją ze względów osobistych, gdyż nie chciała się z tobą umawiać, prawda? Dopiero potem, gdy dowiedziałeś się, co jej zniknięcie może spowodować, postanowiłeś się nie ujawniać, jednocześnie rosnąc w siłę. Udawałeś słabego, by mnie oszukać, gdy tak naprawdę byłeś silniejszy niż kiedykolwiek. Chcesz, by twój ojciec zapłacił za nieuratowanie ci życia, prawda? Kolejna wojna zmiecie ten świat z powierzchni ziemi, nie będziesz miał nad kim sprawować władzę, gdy podczas bitew zginie większość amerykańskiej populacji! Możesz jedynie stracić. 

     - Szybko do tego doszłaś, Annabeth. Wszystko, co powiedziałaś, to prawda. Nie zgadza się jedynie fakt, że nic mi ten konflikt nie oferuje. Gdy bogowie będą wybijać siebie nawzajem, zabiję wtedy Zeusa, na zawsze kończąc tę erę. Jego śmierć da początek nowej cywilizacji. 

 - Oszalałeś! Zapanuje chaos! Tego naprawdę pragniesz? Chcesz zniszczyć ten świat? Czy mnie?

    - Całkiem możliwe. Prawdopodobnie masz rację.  Lecz ani ty ani ten twój chłopaczek nie powstrzymacie mnie. W każdej chwili mogę ją zabić. Nie poddam się. 

    - Annabeth, pozwól mi pójść - odezwał się Percy. - Jest to jedyne rozwiązanie.
- Nie! Na pewno jest jakieś inne... Percy... Nie musisz tego robić. Pójdę za ciebie. Coś wymyślimy, zobaczysz. Nie pozwolę ci odejść. Nie...

    - Nie tym razem, Annabeth. Wiesz, że nie ma innego wyjścia. Musimy ocalić Ziemię. Pozwól mi zadecydować. Chcę to zrobić - zaczął się jąkać, lecz natychmiast powrócił jego stanowczy ton. - Pamiętaj, Kocham cię. 

    

    Pocałował mnie i odważnie ruszył do przodu, nie oglądając się za sobą. Chciałam ruszyć za nim, powstrzymać go, lecz w głębi serca wiedziałam, że to było jedyne dobre rozwiązanie. Łamało mi się serca, łzy spływały mi po policzku, lecz nie mogłam nic zrobić. Percy odwrócił się po raz ostatni, uśmiechnął się, starając się dodać mi otuchy. Dotknął Perseusza i zniknęli. Wyparowali. Opadłam na kolana, chowając twarz w dłoniach. Łzy spływały mi ciurkiem, a ja nie mogłam ich powstrzymać. Starałam się być silna, lecz nie potrafiłam. Zapobiegłam wojnie, ratując boginię, lecz za jaką cenę? Chciałabym znienawidzić Afrodytę za takie "urozmaicenie" mojego związku. Bez niego moje życie straciło sens, czułam jak powoli umierałam, w duchu, nie fizycznie. Lecz myślałam wtedy tylko o jednym

Mój Percy odszedł. Już na zawsze.                         

Wybór, który zadecyduje o losie świata.

    - Dziecino, bądź cicho - szepnął ktoś cichutko, z lekką chrypą w głosie, świadczącą o dosyć sporym zmęczeniu, stojąc w kącie pokoju. Mężczyzna starał się ukryć swój strach, lecz wystarczy podnieść swój wzrok ku oczom, gdyż tylko one nigdy nie kłamią. Nerwowo zaciskał swe długie palce wokół wąskiego nadgarstka, pocierając co raz skórę, podpaloną w kilku miejscach. Sprawiał wrażenie człowieka, który przeżył w życiu już nie jedno, a mimo to ciągle chciał walczyć w imię czegoś, co uważał za słuszne. Jakby za potwierdzenie służyły głębokie zmarszczki przy oczach, a mocno wytarta marynarka koloru burgundy sprawiała wrażenie, iż przeżyła równie wiele co jej właściciel. Na próżno było szukać jakichkolwiek oznak radości, wydawało się, że uśmiech dawno nie zawitał na jego mocno zaoranej twarzy. Gdy zauważył, że mu się przyglądam, westchnął cicho i pomógł mi wstać. Dopiero teraz zainteresowałam się pokojem, w którym się znalazłam. Ściany, pomalowane na ciemny heban, otaczały z czterech ścian drewnianą podłogę. Spojrzałam w górę i  krzyknęłam głośno, bardzo wysokim głosem, prawie jak śpiewaczka operowa w słynnej Metropolitan Opera. Nade mną, a raczej nad nami, licząc tajemniczego jegomościa, znajdowało się bezchmurne niebo nocą, gdzie każda gwiazda lśni coraz mocniejszym światłem, modląc się o zauważenie śmiertelników, a księżyc wydaje się być główną atrakcją wieczoru. Po chwili osłupienia, zaczęłam rozglądać się za gwiazdozbiorami - Małym i Wielkim Wozem, Niedźwiedzicą, aż w końcu ujrzałam młodą dziewczynę, z łukiem i kołczanem w ręku. Była to Zoe Nightshade, jedna z łuczniczek Artemidy, która zginęła na górze Otrys, ratując nam życie. W podzięce, jej pani zamieniła ją w najwspanialszy gwiazdozbiór, jaki kiedykolwiek widział świat.

    - Widzę, że zdążyłaś już objąć spojrzeniem to pomieszczenie - stwierdził ze spokojem starzec. 

    - Jest niezwykłe - odparłam, ciągle rozglądając się po pokoju. 

    - Masz rację. Nie ciekawi cię jednak, kim jestem i dlaczego cię tu sprowadziłem? - zapytał, bez cienia złośliwości. Chyba naprawdę chciał, bym się o tym dowiedziała.

    - Oczywiście, monsieur...

    - Pertie, moja droga.  - odparł, delikatnie podnosząc kąciki ust, lekko odsłaniając, białe jak świeży śnieg, zęby. Zaintrygowało mnie to imię. Pertie. Nietypowe, choć kiedyś już je słyszałam.

    - Hmm, Pertie - zaczęłam niepewnie, nie bardzo wiedząc, o co najlepiej spytać. -  Co ja tu właściwie robię? I dlaczego spotykamy się akurat tutaj?

    - Odpowiem ci najpierw na to drugie pytanie, o ile mi pozwolisz, młoda damo. Dawno temu, mój władca, wysłał mnie na niebezpieczną misję, z której ledwo wróciłem z życiem. Od tamtej pory czułem się coraz słabszy, choć nie przeszkodziło mi to w kolejnych zadaniach, które zlękłyby niejednego herosa. Tak ja mówiłem, każdy pojedynek osłabiał mnie coraz bardziej, a obecnie, tylko blisko nieba, mogę się ukazywać zabłąkanym duszom, oferując im pomoc - mówił powoli, wprowadzając nutkę grozy, tak samo jak hiszpański mistrz literatury, Carlos Ruiz Zafón. Zaczęłam się go bać, choć nie miałam ku temu powodów. Napawał mnie lękiem, zdawał się wypełniać całą dostępną przestrzeń, a jego słowa jakby zawisły  w powietrzu.
    - Wiem, kogo szukasz. Znajdę ją, lecz pamiętaj, nic nie jest za darmo. Tyle, że ja proszę, o coś więcej, niż złote drachmy czy dolary, Annabeth. Proszę o coś wiele cenniejszego.

     Szybko powiedział cenę, jaką wymagał ode mnie za informacje o zaginionej bogini. Z początku myślałam, że żartuje, ale jedno prędkie spojrzenie na niego sprawiło, że od razu wiedziałam, że nie kłamie.

     Zaniemówiłam. Rzadko mi się to zdarza, a jednak teraz nie potrafiłam wybyć z moich ust choćby jednej monosylaby. Wydawał się wiedzieć o mnie więcej, niż ja sama kiedykolwiek się dowiem. Nigdy nie czułam takiego lęku, który wypełniał mnie całkowicie, jakby krople krwi w moich żyłach zmieniły się w złośliwe stworzonka, których jedynym zadaniem jest jak najmocniejsze przestraszenie mnie. A ja nie zamierzałam się im poddać.
     - Czego tak naprawdę chcesz? - wrzasnęłam z frustracją. Dawno nie czułam takiej złości. Najchętniej udusiłabym go w tym momencie, zaciskając palce na jego wąskiej szyi, lecz wiedziałam, że jest silniejszy niż ktokolwiek z kim walczyłam.  - Pomóc mi czy mnie zniszczyć?!
     - Ależ po co te nerwy - odparł, świdrując mnie wzrokiem. - Lepiej powiedz, czego tak naprawdę chcesz ty.
     - Ja?! - spytałam, z wyczuwalną ironią w głosie. Jakiś tajemniczy jegomość starał mi się wmówić, że to ja potrzebuję wsparcia. Muszę go przezwyciężyć, nie mogę mu pokazać, jak słaba jestem.
     - Zdecydowałaś już, co zamierzasz? - spytał, siląc się na obojętny ton.
     - A co ci na tym tak zależy?
   
     Uśmiechając się pod nosem, odwrócił się do mnie plecami, szukając czegoś w skrzyni, którą dopiero co zauważyłam. Ktoś musiał skonstruować bardzo skomplikowany mechanizm, gdyż mężczyzna co raz wkładał nowe klucze, przekręcając nimi odpowiednią ilością razy. Gdy tylko ją otworzył, wyjął coś na prędko i z powrotem zamknął komódkę, która natychmiast zniknęła. Stanął tuż przede mną, patrząc mi wściekle w oczy. Chciałam się cofnąć, lecz złapał mnie mocno za oba ramiona i nie zamierzał puścić. Jego palce dotkliwie wbijały mi się w skórę, tak, że miałam ochotę zawyć z bólu, lecz nie chciałam mu okazać, że się go boję.
     - Czy ty widzisz, co ja tu w ogóle mam?! - krzyknął, plując mi w twarz. Wyrwałam mu się z uścisku, a on zatoczył się i upadł na podłogę. Moim pierwszym odruchem była chęć pomocy, lecz zbyt bardzo się go bałam. Nastąpiła w nim natychmiastowa przemiana. Z spokojnego, tajemniczego starca zmienił się w szaleńca, a w oczach miał czysty obłęd.
     - Nie mogę go zawieść! Zobacz, zobacz, moje dziecko!

    Spojrzał na mnie błagalnie i otworzył dłoń. Trzymał złoty łańcuszek z...

     - Błyskawica? Moment... Pertie... - właśnie sobie przypomniałam, skąd znam to imię. Percy. - Jesteś Perseuszem, herosem, synem Zeusa i Danee, to ty pierwotnie zabiłeś Meduzę i Atlasa. A czujesz się tutaj najsilniejszy, ponieważ... - zamyśliłam się. - Ponieważ po śmierci twój ojciec umieścił cię na niebie jako gwiazdozbiór, a tutaj powietrze jest czystsze niż gdziekolwiek, więc dlatego jedynie tu możesz ukazać się w swojej ludzkiej formie, bo znajdujesz się najbliżej gwiazd! - krzyknęłam, z radości. W końcu odkryłam, kto tak naprawdę oferował mi pomoc.
     - Kto ją porwał? Perseuszu, muszę to wiedzieć!
     - Nie, nie mogę... - zaczął się jąkać, patrząc w podłogę, jakby każde słowo sprawiało mu niewyobrażalny ból.
     - Perseuszu, pomóż mi! Kto ją porwał? - spytałam, tracąc resztki spokoju. - Perseuszu!
     - Nie, nie mogę, wybacz Annabeth, obiecałem jej, że nic nie powiem...
     - Komu obiecałeś? Kto ci to zrobił? - spojrzałam się na niego, na zapłakanego, załamanego półboga, który niegdyś zasłynął ze swej odwagi, teraz pokazując, jaki tak naprawdę jest słaby emocjonalnie. Ktoś złamał jego chęć walki. Chęć do życia.

      Nagle całkowicie przeszła mi złość na niego, teraz chciałabym jedynie podejść do niego, przytulić się i otrzeć łzy, spokojnie spływającej po twarzy. Ktokolwiek mu to zrobił, musiał być na tyle wyrachowany, by spowodować całkowite załamanie psychiczne u Perseusza. Z początku oferował mi pomoc, lecz teraz to on jej najbardziej potrzebował.
    - Perseuszu, naprawdę muszę dowieść, kto porwał Afrodytę. Czy złożona oferta jest ciągle aktualna? - zapytałam, a on spojrzał na mnie swoimi smutnymi oczami. Nie widzę innego wyjścia, po za tym, który mi zaproponował na samym początku rozmowy.
    - Mówisz serio? - zdziwił się, jednocześnie ożywiając się wyraźnie.
    - Absolutnie serio - odparłam, uśmiechając się szeroko, chcąc go zachęcić do współpracy.
    - Na pewno chcesz to zrobić? - ciągle się wahał.
    - Na pewno.
    - Hmm, dobrze - wyciągnął dłoń, a ja ją ścisnęłam. - Pamiętaj, że teraz nie ma odwrotu.
    - Wiem, nie zawiodę, przyniosę ci to, o co prosiłeś.
    - Pamiętaj jeszcze o jednym. Perseusz i jego pani nigdy nie grają fair.

                                                                            ***

    Wtedy się obudziłam. Szybko się rozejrzałam i odetchnęłam z ulgą. Z powrotem znalazłam się w pokoju w hotelu Plaza, w którym zasnęłam. Zorientowałam się, że to mi się jedynie śniło, ale czułam, że zawarta umowa cały czas obowiązuje. Nade mną stał Percy, wyraźnie zatroskany, trzymając mnie za ramię. Spostrzegłam, że w czasie snu zrzuciłam kołdrę na podłogę, a podkoszulek był cały pognieciony. Starałam się usiąść, lecz Percy powstrzymał mnie, obchodząc się ze mną jak z porcelanową lalką.
 

  - Jak się czujesz? - spytał, marszcząc czoło. - Przynieść ci coś?
    - Nie, wszystko okej. Jak długo...
    - Dwanaście godzin - przerwał mi. - Martwiłem się, że coś ci się stało. Nie mogłem cię obudzić, cała się rzucałaś po łóżku, krzyczałaś, nie wiedziałem, co zrobić...
    - Już, spokojnie - przyłożyłam dłoń do jego policzka, starając się go uspokoić. Jego piękne, niebieskie jak morze o świcie, oczy cały czas wykazywały niepokój. Pocałował mnie, a zaraz potem chciał coś powiedzieć, lecz położyłam palec na jego ustach, dając sygnał, by nic nie mówił. - To teraz nie jest najważniejsze. Po prostu połóż się obok mnie.

     Szybko opowiedziałam mu mój sen, specjalnie pomijając fragmenty o układzie z tym prawdziwym Perseuszem. Nie pozwoliłby mi wtedy.
 
     A ja po prostu musiałam udać się ponownie na górę Otrys, samotnie, gdzie znajdowała się porwana bogini. Jedyne, co mi ciążyło na sercu to cena, jaką musiałam zapłacić za odpowiedź.  Obiecałam, że przyniosę mu dziecko Wielkiej Trójki, z którymi zamieni się miejscami. Półbóg zostanie gwiazdozbiorem, a Perseusz w końcu zacznie normalne życie. Oszukał mnie, udawał słabego, by wyrzec na mnie to przyrzeczenie. Nie mogę zawieść. Nie mogę być przyczyną kolejnej wielkiej wojny między bogami.

     Więc będę musiała wybrać pomiędzy Percym, Thalią a Nico.

Coraz więcej niewiadomych.

    Cały czas nie mogliśmy dociec, co się stało z Afrodytą i co z tym wspólnego ma Hefajstos. Zarówno ani ja ani Percy nie uwierzyliśmy w jego nagłą przemianę. Zapewne to on w zazdrości porwał żonę, a teraz udaje niewiniątko. Ale co to mu da? Może chodzi wyłącznie chęć zemsty? Nienawidzę niepewności. Nie cierpię nie wiedzieć, co się wokół mnie dzieje, tak jak teraz.
    Zdecydowaliśmy, że na razie wrócimy do Obozu i tam pomyślimy, co należy zrobić. Percy głośno zagwizdał na palcach, wzywając Mrocznego. Gdy tylko pegaz przyleciał, wsiedliśmy na niego, Percy z przodu, ja za nim, obejmując chłopaka w pasie i pofrunęliśmy w stronę Long Island. Wiał ostry, porywisty wiatr, który znacznie utrudniał lot, więc podróż zajęła  ponad godzinę. Mroczny, widząc z góry Obóz, zaczął mocno pikować w dół, tak że o mało nie spadliśmy i nie złamaliśmy sobie wszystkich kości. Wspólnie stwierdziliśmy, że na razie unikamy spotkania z Aresem, a o radę poprosimy Chejrona, który ze swoim wieloletnim doświadczeniem, powinien móc nam pomóc. Jeśli nie, cóż, mamy problem. I to spory.
    Hmm, ale nie, zanim dotarliśmy do Wielkiego Domu, coś nas zatrzymało.

    Tuż przed nami śmignął złoty rydwan, z zaprzęgniętymi brązowymi końmi, a w ich oczach widniało szaleństwo. Mogły należeć tylko do jednej osoby. A raczej boga. Ares. Na bogów, dlaczego musieliśmy go spotkać?! Moment. Nie, to niemożliwe. Czy za nim właśnie stoi...? To nie może być prawda. Przecież oni się nienawidzą, zawsze podczas wojen walczą przeciwko sobie, spierają się za każdym razem, kiedy tylko jest taka możliwość. Jak naprędzej wylądowaliśmy, około pięciusęt metórw od Obozu i stanęliśmy gotowi do walki.

    - Mamo? - spytałam z niepokojem
    - Witaj drogie dziecko - odpowiedziała spokojnie Atena, bogini mądrości, a także moja matka.
    - Hmm, Annabell - zaczął Ares - czy widzisz tutaj tylko jednego boga?
    - Annabeth, panie.
    - Nie ważne. Dziewczynko, szacunku trochę. Bo inaczej...
    - Zamknij się, Aresie - warknął Percy - Może Annabeth się ciebie boi, ale ja nie. Mam gdzieś twoje groźby. Pokonałem cię w wieku dwunastu lat i zrobię to ponownie, jeśli będę zmuszony.
    - Pewność siebie godna bohatera. Albo głupka - odparła z przekonaniem Atena - Wiedz, że przybyłam tu jedynie, by się z wami zobaczyć. Mam wam ważną wiadomość do przekazania, a akurat ten mój bezmózgi brat podążał w waszym kierunku, więc zdecydowałam mu się towarzyszyć.
    - Ejjjj! - krzyknął z oburzeniem Ares. - Też nie jestem zachwycony z twojego towarzystwa.
    - Nasz ojciec kazał ci mnie zawieźć - przypomniała bogini -  Także mam cię ewentualnie odwieźć od zabicia tych dzieciaków, gdy dowiesz się, że nie udało im się uratować twej philos.
     - Chwilka. Nie znaleźliście jej?! - uniósł się bóg wojny. - Jak śmieliście, wy małe, wredne...
     - Dosyć! - krzyknęła Atena - Aresie, bo będę zmuszona odesłać cię do ojca i poinformować go o twej porażce. A teraz, Annabeth i Percy- zwróciła się do nas. - Musicie wiedzieć, że zniknięcie się Afrodyty akurat w tym momencie raczej nie jest przypadkowe. Czy pamiętacie historię jej narodzin?
     - Coś tam było, że przypłynęła na fali na Cypr czy coś takiego - odparł niepewnie Percy, błagając mnie spojrzeniem o pomoc.
    - Masz rację, chłopcze - stwierdziła mama, zanim zdążyłam cokolwiek dodać. - Afrodyta nie jest córką ani siostrą żądnego z obecnych bogów. Pewnego dnia morze wyrzuciło ją na brzeg, tak jak wspomniałeś, na Cypr, a stamtąd zabrano ją na Olimp. Należy pamiętać, że jest starsza niż jakikolwiek bóg na tej przeklętej ziemi. Pierwszy z bogów, Uranos, władca nieba, spłodził ją jeszcze przed narodzinami hekatonchejrowów, cyklopów czy tytanów. Jest starsza nawet od Kronosa.

    - I co z tego? - zapytał Percy - Znaczy, pani, nie sądzisz chyba, że Afrodyta pomogła Kronosowi powstać.
    - Nie wiem, co sądzić, Perseuszu - powiedziała ze smutkiem. - Ale jedno jest pewne - musimy ją znaleźć. Kronos został pokonany, ale na tej ziemi znajdują się jeszcze dużo gorsze potwory, które może znać tylko Afrodyta. Potrzebujemy jej. Raczej zgadzam się z tobą, że Afrodyta nie była w to zamieszana, ale jeden z popleczników Kronosa mógł ją porwać, by uniemożliwić nam pokonanie wszelkiego rodzaju zła. Przeczuwam, że odradza się coś, czego jeszcze nie widzieliśmy. Coś jeszcze potężniejszego od tytanów. Jeszcze nie wiem, co z czym będziemy musieli walczyć, ale Zeus się niepokoi. Nigdy nie ufał i nadal nie ufa do końca Afrodycie, a teraz sądzi, że uciekła, bo miała coś do ukrycia.Wiecie, jaki jest Zeus, nie zawaha się rozpocząć wojny, jeśli tylko znajdzie dowody obarczające dziewczynę. Musimy udowodnić, że Afrodyta w niczym nie zawiniła i że to ona jest poszkodowana.
    - Ale dlaczego my? - spytał Percy. - Dlaczego nie może tego zrobić jakiś inny półbóg. W Obozie znajduje się wiele świetnie wyszkolonych herosów, którzy tylko czekają na misję.
    - W to nie wątpię - odparła Atena. - Ale nie znam bardziej odważnych, gotowych na poświęcenie dzieci półkrwi. - zarumieniłam się po pochwale mamy. - Po za tym, Afrodyta już was kiedyś widziała i chyba przepada za waszą parą, więc może jak się dowie, że to wy jej szukacie, zdecyduje się wyjść z ukrycia. Chyba, że naprawdę ją porwano. Wtedy będziecie musieli ją uwolnić. Jak najszybciej. Macie czas do końca końca stycznia.
    - Ale przecież to tylko dwanaście dni! - powiedziałam z  oburzeniem.
    - Wiem, dziecko. Przykro mi, ale nie macie wyboru. Gdybyście potrzebowali pomocy, rozglądajcie się za moim symbolem. A teraz żegnam was. Do zobaczenia Annabeth. I Percy, proszę, opiekuj się nią. Jeśli coś jej się stanie, nie powstrzymam Aresa przez atakowaniem cię.
    - Mamo!
    - Hmm, dobrze, zbierajcie się już.
    - Jeśli coś jej się stanie, nie ręczę za siebie - odwarknął Ares. - I nie myśl, że zapomniałam o twej zuchwałości, Persiu. Bogowie nigdy nie zapominają.

     I tak samo szybko, jak się pojawili, znikli. Hmm, czyli powrócił stary, dobry Ares. A raczej stary i zły.
     - Damy sobie radę, zobaczysz - zapewnił mnie Percy. - Wychodziliśmy cało z gorszych rzeczy.
     Zapewne ma rację. Poczułam dumę, że mama osobiście pofatygowała się, by nam oferować pomoc. Jeszcze raz mnie pocałował czoło i nakazał Mrocznemu zmienienie kierunku. Postanowiliśmy, że na razie polecimy do hotelu Plaza, tam odpoczniemy po długim locie i zastanowimy się, co dalej uczynić. Wychodzi na to, że Hefajstos naprawdę nie wie, co się z nią stało.

    Weszliśmy do recepcji i wynajęliśmy mały dwuosobowy pokój. Bardzo niepokoi mnie ta misja. Ale na razie się zdrzemnę. Może potem przyjdzie mi do głowy jakieś rozwiązanie...

Wędrówka do wulkanu pełnego wspomnień.

    - Annabeth, co ci strzeliło do głowy?! - oburzył się Percy, gdy tylko dość znacznie oddaliliśmy się od Aresa - Dlaczego pomagasz akurat jemu?! Nie pamiętasz, że o mało co nie zginęliśmy podczas pierwszego spotkania z nim?! - kontynuował rozgniewany.
- Doskonale pamiętam, Percy - odparłam ze smutkiem - Ale co jeśli naprawdę coś się stało Afrodycie? Nie mów mi, że nic to cię nie obchodzi. Przecież Percy Jackson zawsze idzie na ratunek...
- Może dodaj jeszcze, że zmierzamy ku biednej, bezbronnej, niewinnej bogini miłości, hm? Jakby bogowie nie potrafiliby sami się ochronić - obrzucił mnie wściekłym spojrzeniem.
- Percy, mówisz całkiem jak Luke zanim...zanim...- głos zaczął mi się łamać. 
- Przepraszam - odrzekł Percy - Ja nie chciałem, naprawdę... - objął mnie w pasie. Znów poczułam się bezpiecznie, tak jak zawsze.

    Resztę drogi do kuźni Hefajstosa spędziliśmy w milczeniu. Żadne z nas nie chciało się przyznać, ale poprzednia kłótnia . zraniła nas dogłębnie, bo dosyć rzadko się kłócimy.Mroczny, pegaz Percy'ego, pozwolił nam wsiąść na jego grzbiet i polecieliśmy razem. Gdy tylko wylądował, nakazaliśmy mu powrócić do Obozu, a potem już sami zeszliśmy do stacji metra, gdzie czekaliśmy na nadjeżdżający pociąg. Weszliśmy do wagonu i zajęliśmy dwa puste miejsca przy oknie. Wyjęłam z torby książkę i zaczęłam ją wertować, usilnie starając się znaleźć coś, co by nam pomogło, a Percy oparł głowę na moim ramieniu. Wulkan, podobnie jak Empire State Building czy Morze Potworów, podąża za ośrodkiem zachodniej cywilizacji,
przemieszczając się po poszczególnych krajach - zaczynając od Grecji, Rzymu, by potem osiedlić się w Hiszpanii, Portugalii czy Wielkiej Brytanii, a kończąc na USA. Jeśli Ameryka upadnie, Olimp polegnie razem z nią. Może wydawać się to dziwne, ale patrząc na wszystko inne co nas spotkało - jak pomnik George'a Washingtona walczący w obronie NY, dwunastolatek wzywający umarłych czy tęczowy ofiotaur, mający moc obalić Olimp, nic mnie już nie zdziwi.
 

  Gdy tylko wylądowaliśmy, ujrzeliśmy przerażający widok. Potężna postać Etny umieszczona na samym środku parku, stała jak gdyby nigdy nic. Lawa ściekała po niej strumieniami, a najlepsze jest to, że dzięki mgle zwykli mieszkańcy w ogóle jej nie widzieli. Czasami zastanawiało mnie, co zamiast prawdy widzą śmiertelnicy, ale chyba nigdy się tego nie dowiem. Dwa lata temu - po przejściu Labiryntu Dedala, po raz pierwszy zobaczyliśmy ten wulkan. Lecz wtedy był opanowany przez siły wroga - telchinowie i inne potwory chciały nas zniszczyć. Obawiając się, że Percy'emu nie da się wrócić z tej piekielnej fortecy, pocałowałam go. Natomiast po wybuchu, który wstrząsnął połową Nowego Jorku, Percy'ego odrzuciło aż do wyspy Ogygi - więzienia córki tytana, Calypso. Dziewczyna została niesprawiedliwie uwięziona, a mój chłopak obiecał jej pomóc w uwolnieniu. Podobno jest niezwykle piękna, stara się pomagać rozbitkom, ale niestety Olimpijczycy narzucili na nią klątwę - zakochuje się w każdym chłopaku, który przybywa na jej wyspę, a kiedy dany młodzieniec musi opuścić Ogygię, łamie jej serce. I tak za każdym razem. To świadczy o nieufności bogów do każdej istoty po za nimi samymi. Calypso nic nie zrobiła, a ukarano ją za bycie córką wroga. Po prostu okrutne. Nieludzkie wręcz.

                                                                            ***

    Tyson - przyrodni brat Percy'ego, cyklop, które swoje dzieciństwo, aż do spotkania syna Posejdona, spędził na ulicy, mieszkając w tekturowym pudle, a w między czasie uciekając przed potworami. Percy chodził z nim do szkoły, gdy miał trzynaście lat i był wtedy jego jedynym przyjacielem. Niewiele później poznałam go osobiście. Cyklop towarzyszył nam podczas misji na Morzu Potworów. Przeważnie pracuje pod wodą w specjalnej pracowni boga mórz, wykuwając przeróżne bronie, lecz można powiedzieć, że wybrał się na ,,staż'' do Hefajstosa. Gdy tylko nas zobaczył, uśmiechnął się szeroko, podbiegł do nas, uścisnął i prawdopodobnie zgniatając wszystkie kości. Gdy nas puścił, zaczerpnęliśmy powietrza  i wtedy zapytał :

- Braciszku! Co cię tu sprowadza? I Annabeth! Jak miło!
- Spokojnie cyklopku- odpowiedział wesoło Percy - Przyszliśmy odwiedzić twojego szefa.
- Hefajstosa? Ale braciszku, to jest niebezpieczne. Lepiej zawróćcie - odparł marszcząc czoło.
- Wiemy Tysonie. Lecz jednak musimy się z nim spotkać. To bardzo ważne - stwierdziłam patrząc się na Tysona.
- Jak uważacie. Zabiorę was do niego. Tylko ostatnio jest trochę...no poddenerwowany.
- Dzięki bracie - podziękował Percy.

    Tyson prowadził nas przez podziemne tunele, a ja od razu przypomniałam sobie o Groverze, który, zresztą jak każdy satyr, lękał się przebywać pod ziemią. Tam zawsze czuć potwory. Satyrowie mają bardzo wyczulony węch, więc mogą wyczuwać zarówno potwory jak i szukać młodych półbogów. Dzięki nim do Obozu przybywa mnóstwo młodych herosów, których możemy szkolić i nauczyć ich obrony przed potworami. Przygotowujemy ich do życia poza Obozem, gdzie będą zdani tylko na siebie. Życie herosa wcale nie jest łatwe. Powiedziałabym, że jest cholernie trudne,
    Nagle cyklop się zatrzymał, tak, że wpadliśmy wprost na jego plecy. Wyglądał na trochę zestresowanego. Zmartwiło mnie to.

- To tutaj - powiedział - Ja nie mogę tam z wami wejść. Przepraszam, ale tu muszę was zostawić.
- Dziękujemy Tysonie. I tak dużo dla nas zrobiłeś - odparłam - Mam nadzieję, że nie długo się zobaczymy.
    Uśmiechnął się jeszcze raz i poszedł. Od razu zrobiło się tak... smutniej.
- Chyba należy zapukać - wyrwał mnie z zamyślenia Percy.
- Yyyy, tak, masz rację - zgodziłam się pukając.

    Lecz już po pierwszym uderzeniu kołatką, drzwi same się otworzyły, prawdopodobnie dzięki jakiemuś mechanizmowi. Weszliśmy do ogromnej sali w kształcie koła. Kolumny podtrzymujące sufit były dość proste, zdobione jedynie zębatkami różnej wielkości. Poczułam się prawie jak w Pałacu Hadesa, gdzie wszędzie czuło się otaczający mrok. Jedynym światłem w pomieszczeniu były pochodnie, umieszczone tuż obok kolumn. Dawały one słabe światło, lecz wystarczające, by ujrzeć Hefajstosa. Siedział on na wytwornym tronie, wyglądającym jak z serialu Bitwa o Tron, który od razu rzucał się w oczy, na zawsze pozostając w pamięci. Sam bóg ubrany był w stare, podpalone miejscami szaty, zupełnie nie pasujące do otoczenia i na szczęście nie miał dziesięciu metrów ani nie powodował w najlepszym przypadku oślepnięcia. Nie można powiedzieć, że grzeszył urodą, zrozumiałam też, dlaczego próżna Afrodyta szukała towarzystwa przystojniejszego mężczyzny. Hefajstosa szanuje się za talent, dzięki któremu potrafi wszystko zrobić i naprawić, a nie za urodę. Ukłoniliśmy się i pozdrowiliśmy władcę Etny.

 - Panie, przybyliśmy z ważną misją, która zawiodła nas aż do ciebie - zaczął Percy.
- Dokładnie. Chcielibyśmy sprawdzić, czy wszystko dobrze z pańską małżonką - spokojnie kontynuowałam, zwracając się do boga - Martwią się o nią.
- Kto się martwi? Ten mój niewdzięczny braciszek, który myśli, że nie wiem, że spotyka się z moją żoną? - zapytał, wyraźnie zażalony - To on was wysyła, prawda? - pokiwaliśmy głowami.
- Hmm, ten mały gnojek naprawdę sądzi, że porwałem moją żonę, by nie pozwolić się jej z nim spotkać? Przecież to się dzieję od ponad trzech tysięcy lat. Zdążyłem się już przyzwyczaić, że nikt mnie nie chce. Nawet własna matka mnie wyrzuciła z domu, bo stwierdziła, że jestem za brzydki by mieszkać na Olimpie. Własna żona się mnie wstydzi. Zemściłem się na Herze, ale na Afrodycie nie zamierzam. To jej życie, jeśli nie chce go spędzić z takim obrzydłym stworzeniem jak ja, to nie musi. Ale nie oskarżajcie mnie, że ją porwałem.

    Spojrzeliśmy się na siebie z Percym. Hefajstos wydawał się mówić szczerze, tak jakby, naprawdę nie wiedział, co się stało z jego żoną. Ale przecież wszystkie szlaki prowadziły do niego! Co nam umknęło?
- Dziękujemy ci - powiedziałam kłaniając się jeszcze raz - Mógłbyś nam powiedzieć, kiedy ją ostatnio widziałeś?
- Oczywiście dzieci. Wczoraj wieczorem przyszła tutaj, by poinformować mnie, że jutro wychodzi do Salonu Piękności i że nie będzie jej cały dzień. Byłem pewien, że idzie się spotkać z Aresem, ale tylko powiedziałem, że się zgadzam, pocałowałem w czoło i poszedłem spać. Od rana jej nie widziałem.
- Jeszcze raz dziękujemy ci. Będziemy już iść - odparł Percy.
- Idźcie. Do widzenia.

    Pożegnaliśmy się i pognaliśmy z powrotem na powierzchnię. Zaczerpnęliśmy świeżego powietrza i zaczęliśmy główkować, co się mogło stać z Afrodytą. Percy przytulił mnie czule, ale na jego twarzy zauważyłam, że głęboko nad czymś myśli. Ach ten Percy i jego uśmieszek... Hefajstos naprawdę wyglądał na przygnębionego, ale mnie dręczyła jeszcze jedna myśl : Dlaczego Tyson powiedział, że bóg jest ostatnio trochę zestresowany? I dlaczego tak nagle się zmienił, jeśli jeszcze niedawno był znany ze swojej pamiętliwości? Przecież kiedyś skonstruował tron, który gdy tylko Hera na nim usiadła, zmienił się w straszliwą pułapkę, a ona w zamian za uwolnienie zapewniła mu powrót na Olimp i najpiękniejszą z bogiń! Afrodyta go wyśmiała, stał się pośmiewiskiem wśród bogów! Kiedyś zastawił na nich pułapkę w Tunelu Miłości, w którą zamiast zakochanych wpadłam ja z Percym. Cała dwunastka Olimpijska obejrzała nas dzięki ich specjalnej stacji telewizyjnej.  Miałam ochotę wtedy zapaść się pod ziemię, ale mniejsza z tym. Tamtego razu starał się ośmieszyć boginię. Więc dlaczego teraz pozwala na randkowanie Afrodyty z Aresem? Co spowodowało taką nagłą przemianę? Coś czuję, że ta historia dopiero się zaczęła...

Inne oblicze boga wojny.

    Zgodnie z obietnicą, wybrałam się z Percym na romantyczny spacer tylko we dwoje. Nowy Jork znaliśmy już praktycznie na pamięć, ale zawsze udawało się mu nas zaskoczyć, pomimo dość schematycznej budowy.

    Jak kiedyś stwierdził Percy, Nowy Jork jest zupełnym przeciwieństwem Los Angeles, jak jing i jang albo jak Clarisse i Silena, które zaskoczyły wszystkich zostając przyjaciółkami na krótko przed śmiercią Sileny. Clarisse za pomoc w jej pierwszym chłopaku przysięgła sobie strzec i chronić Silenę. Nikt nie pamięta jej zdrady, dla wszystkich pozostała w pamięci jako bohaterka, która przywołała domek Aresa do walki. W Nowym Jorku wszystko jest uporządkowane, logicznie rozstawione budynki, tak, że nawet nie znając miasta trudno była się zgubić. Natomiast w  L.A. panuje chaos. Wszystko umieszczone jest byle jak, nikt tam nie dba o porządek, logikę, tak, jakby żyły tam same rozpieszczone gwiazdki. Co jest całkiem prawdopodobne, patrząc na wzgórze Hollywood w tle. Ale w końcu znajduje się tam główne wejście do Podziemia, królestwa Hadesa, więc jak można wymagać porządku, tam, gdzie dusze niespokojnie czekaja na wyrok, prawda? A uwierzcie mi, sam Hades raczej nie emanuje spokojem. Doświadczyłam jego, hmm ,,empatii'' parę razy, wtym pierwszy raz gdy miałam jedynie dwanaście lat. Ale to długa historia.
   
    Szliśmy dosyć powoli, by móc napawać się widokiem miasta bez armii potworów nacierających na ciebie. Poległo tutaj wielu herosów, stojących po różnych stronach wojny. Spowodowaliśmy wyparowanie wielu potworów, które z odrobiną szczęścia powrócą dopiero za parę setek lat, lecz zapłaciliśmy za to dużą cenę. Udało nam się uratować Manhattan i ocalić Olimp przed inwazją, ale nie przyszło nam to łatwo. Cały czas mam na ramieniu delikatną bliznę, pamiątkę po zatrutym nożu, wycelowanym w Percy'ego. Obroniłam go, ale ledwo przeżyłam. Za bliznę mogłam podziękować Ethanowi Nakamurze, synowi Nemezis, ale nie wybaczyłabym sobie straty Percy'ego z mojej winy. Tym bardziej, jak później miałam opuścić Luke'a. Wciąż robi mi się niedobrze, myśląc o tym.

- O czym tak myślisz? - szepnął mi w ucho Percy.
- Myślę, co bym bez ciebie zrobiła, Glonomóżdżku - odparłam, szeroko się uśmiechając.
- Beze mnie? Chyba sobie żartujesz. Raczej co ja bym zrobił bez ciebie, Mądralo - powątpiewał - Nie przeżyłbym bez ciebie jednego dnia. Już podczas pierwszej misji zabiłbym się o kraty w tym Tunelu Miłości, gdybyśmy nie skoczyli na twój znak, pamiętasz? - spytał.
- Wystarczy jedynie obliczyć kąt, pod którym powinnyśmy się odbić, bla bla bla, przecież to proste prawa fizyki - przedrzeźniał mnie - Jakby fizyka kiedykolwiek była prosta.
- Zamknij się - odpowiedziałam, wystawiając mu język - Przecież to tylko zdjęcie, Annabeth, co może się stać? - przypomniałam mu wizytą u Cioci Em, alias Meduzy.
- Dobra, zapomnijmy o tym - powiedziałam z uśmiecham Percy - A po za tym, byłabyś najładniejszym kamiennym posągiem ze wszystkich. Ej! - odparł, rozcierając ramię po moim kuksańcu. Oboje zaczęliśmy się śmiać.

     I wtedy go ujrzeliśmy. Z początku chciałam wyjąć mój sztylet, bo poprzednie spotkanie z nim raczej nie należały do najprzyjemnejszych, lecz zorientowałam się, że go nie wzięłam. Choć raczej nie powinien być mi potrzebny. Cały we łzach (to puste oczodoły z groźnym płomieniem w środku mogą łzawić?), klęczący i wyzywający wszystkich, co tylko stanęli bliżej niż na odległość dziesięciu mętrów. Wymawiał cały czas tylko jedno imię i ogólnie wyglądał na załamanego. Ares, bóg wojny, darł się w niebogłosy. Nawet bym mu współczuła, gdyby nie starał się parę razy nas zabić albo gdyby okazałby choć trochę skruchy, nad tym, co zrobił. Lecz sprawiał wrażenia naprawdę załamengo, mówiąc w kółko ,,Afrodyto, Afrodyto, Afrodyto!!''
- Hmm, panie Aresie - mruknęłam - Wszystko w porządku? - spytałam, ignorując wściekłe spojrzenia Percy'ego.
- A wygląda, jakby było wszystko w porządku, głupia dziewczyno?! - odpowiedzial z irytacją. A potem spojrzał na nas - A, to wy.
- Czy coś się stało z pana dziewczyną, Aresie? - zapytałam z niepokojem. Ale cóż, jeszcze nie wyparowaliśmy i nie groził nam pojedynkiem, więc chyba naprawdę było u niego nie najlepiej.
- Zniknęła. Wyparowała. Nie wiem - stwierdził Ares, chowając twarz w dłonie.
- Moment. Żebym się nie pogubił - zaczął Percy.
- Co jest bardzo możliwe - mruknął zgryźliwie bóg.
- Ej! - oburzył się syn Posejdona - Więc twoja dziewczyna, to jest Afrodyta, boginii miłości, zniknęła. A ty nie wiesz, co się z nią stało.
- Byliśmy umówieni. Tutaj. Obiecała, że przyjdzie - powiedział ze smutkiem.
- Nie sądzisz, że może po prostu już nie chce się z tobą spotykać, co? Może stwierdziła, że nie ma ochoty się z tobą widywać? Nie koniecznie musiała zostać porwana albo coś.
    Ares zawył z bólu.
- Percy! Jak możesz? - spytałam z oburzeniem. Naprawdę, teraz mu naszło na dogryzki?

- Panie Aresie, - zwróciłam się do boga - pomożemy ci. Obiecujemy dowieść się, co stało się Afrodycie i w razie czego pomóc jej. Sądzę, że jesteśmy to winni Silenie - stwierdziłam widząc pytające oczy Percy'ego - Nie wiesz może, co mogło się z nią stać?
- Pewnie ten stary kowal skonstruwał jakąś głupią pułapkę, byle by nie dopuścić do naszego spotkania.
- Hmm, to jakby jej mąż - wtrącił się Percy, ale widząc moje spojrzenie natychmiast zamilkł.
- Może powinniśmy udać się do jego kuźni? Tyson mógłby nas pomóc.
- Taa, może to coś da - mruknął zrezygnowany.
- Odnajdźcie ją. Proszę - zapłakał Ares.
- Postaramy się - przyrzekłam.

    Obiecaliśmy zrobić wszystko, byleby tylko sprowadzić Afrodytę z powrotem i wyruszyliśmy w stronę oceanu. Już raz udało nam się dotrzeć do kuźni Hefajstosa, a po za tym pracował tam jego przyrodni brat, Tyson, który miał świra na punkcie Percy'ego i mnie, więc może wiedziałby coś o Afrodycie. Szczerze mówiąc zdziwiła mnie postawa Aresa, wcześniej twierdziłam, że jest bezdusznym, agresywnym bogiem wojny, który nikogo nie kocha tak bardzo jak samego siebie. Ale pokazał swoje drugie oblicze. Hmm, może nie jest on taki zły?
    Percy zagwizdał i zaraz pojawił się jego pegaz, Mroczny. Wziedliśmy i polecieliśmy prosto ku Etnie. Chłopak czule mnie obejmował, a ja myślałam tylko o jednym. Czy naprawdę coś się jej stało czy tylko starała się ubarwić swój własny związek, tak samo jak chciała utrudnić mi życie z Percym? ,,Przebrniemy przez to. Razem'' - pomyślałam.